πάλι δεν κατάφερα να σου πω.

μπλέχτηκα μέσα μου κουβάρι. σαν θάλασσα

σε μέρα που φυσάει, και δε μπορείς να διακρίνεις

απ’ την άμμο το βυθό. κάποτε ίσως χτύπησα πάτο.

έπεσα με την πλάτη απ’ το στροβιλισμό.

 

καιρό τώρα γυρεύω ν’ ανασάνω.

 

σε θυμάμαι, σε θυμάμαι, σε θυμάμαι.

και πονάω.

 

τόσο ασήμαντο.

ασήμαντο, ασήμαντο, ασήμαντο.

 

δε σου χρωστάει κανείς γι’ αυτά που νιώθεις.

δε σου οφείλει να σε δει.

κάτσε αν θέλεις να υποφέρεις.

δική σου στο έργο η στροφή.

και αναρωτιέμαι, τι θα κάνεις

τώρα;

 

σε ποιον προβολέα θα φανείς;

και τι ζητάς απ’ τη ζωή του;

 

με σκέφτονται υπεράνω υποψίας.

με σκέφτονται όπως μ’ αγαπάν.

 

δε βλέπουν τη βρώμα στη σκηνή μου.

λες κι έχω επιλέξει το σημείο.

κι εκείνοι στέκονται κάτω απ’ το σημείο

οπτικής.

 

η γραμμή του ορίζοντα γράφηκε με αίμα.

και με ποιο καράβι να φύγω προς τα εκεί;

 

φοβάμαι μην είναι η μόνη φορά που με κοιτάν στα μάτια.

ξέρω το χρώμα τους όταν διαβάζω τι έχω γράψει.

αναγνωρίζω τη λάμψη τους όταν ακούω τη ροή.

 

μα, αργά τις νύκτες πότε-πότε το χρώμα ξεθωριάζει.

και ψάχνω στο σκοτάδι τι ήξερα

μικρή.

 

σε χρειάζομαι παραπάνω απ’ ότι πρέπει.

έχω ανάγκη να είσαι εκεί.

κι όταν το σκέφτομαι νιώθω πάλι αδυναμία.

νιώθω πάλι γελοία και κωμική.

 

πως είναι οι σχέσεις των ανθρώπων;

που υπάρχει η τομή;

 

έκλαψα εχθές από το πόσο μου λείπεις.

επέτρεψα στον εαυτό μου να χαρεί.

ένιωσα ένα κενό μες στο στομάχι, μια γροθιά

να με ρίχνει ξανά πάνω στη γη.

 

και μες στη ζάλη μου θυμόμουν τη ματιά σου.

την άκουσα να με καθοδηγεί.

δε σκέφτηκα πως είναι πλάνη.

όταν το είδα είχα πια χαθεί.

 

και τώρα γυρνάω ξέμπαρκος στους δρόμους της ερήμου.

γυρνάω με το στήθος ανοιγμένο στον καιρό.

κι ό,τι ζητάω είναι μέρες μακριά μου.

 

τα βράδια ξανά ράβω το πανί.

 

καλωσήλθες στην πλευρά μου που φοβάται.

καλωσήλθες στην πλευρά που ξαγρυπνεί.

 

ο ήλιος φωτίζει τη ζωή μου.

η ψυχή μου μαζί του τραγουδεί.

 

αυτό είναι το πιο σκοτεινό ποίημα που έχω

γράψει.

 

καλωσήλθες στο πως βιώνω τελευταία (;)

τη ζωή.

 

μ' αυτό το ποίημα σου ζητάω να με βοηθήσεις.

σου ζητάω να μου πεις.

 

σε παρακαλώ, πες κάτι.

πες μου πως δεν έχω στη ζάλη πλανευτεί.

 

κοίτα με, αλήθεια, κοίταξέ με.

κρίνε με για τα ξενύχτια στη ζωή.

 

κρίνε σκληρά, απλώς πες κάτι.

αντέχω, μίλησέ μου, να χαρείς.

 

κοίτα με σαν να μην ξέρεις.

κοίτα με σαν να μην είδες τη γραφή.

 

δεν έχω νιώσει όμοια ποτέ μου.

τελευταία δε με χωράει η μουσική.

 

αναζητώ τραγούδια που δεν ξέρω.

βάζω κι ακούω τραγούδια που δεν με γνώρισαν ποτέ.

 

βρήκα εκεί μέσα τις σκιές μου.

βρήκα το χρώμα από το βρόχινο νερό.

βρήκα εκεί μέσα χώρο να ξαποστάσω.

λέξεις για ν’ ακουστώ.

 

αυτό είναι το ποίημα της ζωής μου.

και ντρέπομαι να σου το πω.

 

πρώτη φορά έφυγα φορώντας ανόμοια σκουλαρίκια.

ασυμβίβαστα, σχετικά.

ευθείες που λένε τέμνονται απ’ τη μοίρα τους

μόνο μία φορά.

 

κι εγώ γυρνάω και ζητάω μόνο να μ’ ακούσεις.

ζητάω μόνο να καταφέρω να σου πω.

 

απόψε πάλι γράφω.

διπλώνομαι στο στρώμα μου στα δυο.

απόψε πάλι αιμορραγώ.

 

αναρωτήθηκα εχθές μήπως το κόκκινο ήταν

χρώμα πλαστικό.

 

ίσως είναι καιρός να φύγω για λίγο.

τάχα να εξαφανιστώ.

 

καιρός…

 

να σκαρφιστώ τον πηγαιμό.

 

σου είπα πως για καιρό δε γράφω.

ίσως και να ‘ταν για καλό.

 

με σέβεσαι γι’ αυτό που νομίζεις ότι είμαι.

νιώθω.

 

και γίνομαι έτσι άδικη στο λεπτό.

 

που χάθηκα εχθές το βράδυ;

σε ποιο τόπο πατώ;

βιώνω την πτώση πάλι

στο κενό.

 

(δεν έχουν τέλος οι στροφές μου

γιατί έχω τόσα να σου πω.

 

σήμερα με τρόμαξε η φωνή σου.

 

η δική μου εκδίδεται καιρό.)